Piše: Filip Došljak
U Novom Pazaru je, 31. januara 2020. godine, umro akademski slikar Hidajet Hido Masličić. Masličić je rođen u Beranama 1939. godine, a Umjetničku školu je završio u Herceg Novom. Studije na Pedagoškoj akademiji započeo je u Ljubljani, da bi nastavio u Sarajevu, gdje je diplomirao 1972. godine. Svoj dugogodišnji pedagoški rad započeo je u Gimnaziji u Beranama da bi, potom, da bi potom nastavio da radi i stvara u Priboju. Sa svojim učenicima je osvojio veliki broj nagrada na prostorima bivše Jugoslavije, kao i nekoliko međunarodnih nagrada (San Francisko, Moskva, Oslo). Dobitnik je i međurepubličke nagrade za slikarstvo “Pivo Karamatijević”, 1970. i Vukove nagrade “Zlatno pero”, 1988. godine.
Masličić je više puta izlagao na grupnim izložbama u Priboju, Pljevljima, Prijepolju, Bijelom Polju, Beranama, Užicu, Novom Pazaru, Prištini, Kraljevu, Beogradu…, kao i samostalno: Priboj, (više puta), Pljevlja, Užice, Berane, Prijepolje, Herceg Novi, Tivat, Nova Varoš, Budva.
Nakon Priboja živio je i stvarao, do smrti, u Novom Pazaru.
Tokom njegove bogate stvaralačke karijere više likovnih kritičara, različitim povodima, su pisali o Masličićevom slikarstvu. Srđan Marković je, 2009. godine, zapisao: “Slike Hida Masličića koje imam pred sobom ukazuju na autorovo insistiranje na slikarstvu memorije – slikarstvu memorije ne u smislu citiranja fragmenata odabranih dela iz ogromnog depoa svetske istorije umetnosti već u smislu oslanjanja slikarstva na zavičajnu vertikalu, na njegovu duhovnu i kulturnu istoriju. Polazna osnova za Masličićevo promišljanje duhovne vertikale su srednjevekovni stećci nemi svedoci istorije na tlu Bosne i Hercegovine plastični objekti koji su formom i reljefima na sebi prirodno srasli sa ambijentom u kome su odavno postavljeni. Po prirodi stvari ti belezi u dodiru sa iskonskim silama prirode, i u komunikaciji sa stvaraocem, znaju da se ‘pretvore’ u polje živih asocijacija u kojima stvaralac pronalazi ono što je u odnosu poklapanja sa njegovim umetničkim bićem i stavom prema vremenu u kojem živi. Sama elaboracija vizuelnog iskaza u kojoj se simuliranom enformel fonu projektuju fragmenti stećka ukazuje na Masličićevu potrebu da u slici suprotstavi ideju o razaranju i destrukciji, koju asocira enformel osnova, sa idejom o stećku kao simbolu kolektivne svesti koji nadrasta i prevazilazi haos i destrukciju u kojoj živi savremeni svet. Po prirodi stvari svaki oblik umjetnič-koga stvaranja je izvestan vid duboko intimne ispovesti autorove, izraz njegovog stave prema svetu u kojem mu je dato da živi. Takav je i Masličićev ciklus slika inspirisan srednjovekovnim stećcima ciklus u kome autor sa pojačanim gestom, u elaboraciji iskaza saopštava svoje strahove i nade, svoje viđenje rana što ih zadaje život, u kojima, slikama, knačno projektuje svoju nadu da će umetnost i duboki unutrašnji mir možda moći da prevaziđu destrukciju sveta u kojem smo osuđeni da živimo”.
Književnik Enes Halilović je u jednom Masličićevom katalogu, 2002. godine, naglasio: “Lebde prozirne boje akvarela suprostavljene praznini. Lebde, po-nekad obris puste u prazninu, ili se ogledaju. Prozirne boje bivaju nagrižene slutnjom hronologije – ravnoteže radi; bivaju u gnijezdu gdje se tumače štitovi i otvorene šake, daleko od kamena i drevnih delta i čekića. Onaj što posmatra druide oblika i klesače simbola, stvorio je sebi hidžu u kojoj lete snoviđene ptice i hižu mitski konji, dok se pod vjetrima, davnim i budućim, povijaju krinovi stećaka. Ptice i jeleni pokraj otvorene šake, i svi simboli, suprotstavljeni i sjedinjeni kamenom prozirnošću isijali su iz Masličića sjene i slutnje kojima je zakriljena aktografija vremena i današnjeg lutanja. Patarenski damar, prethodno rasut preko meridijana, kao jasna linija za konjice, zastave, lovce i sukobljene simbole, predstavlja potku za nove oblike autora. Ovdje, u dahu nespine, vremenski slojevi pažljivo naslagani kraj obrisa, sjena i oblika, formirali su kompoziciju kao igru praznog i akvarela. Karakterističan je ugao pod kojim svjetlo pada na prapotku, a različiti su uglovi pod kojima isijavaju novi oblici. Taj neobičan reflex novog predstavlja zajednički imenilac stećaka i simbola, kao i njihovih odsjaja. Novi oblici nemaju naturalističku formu potke, bezvremeni su i odmaknuti, lebde u kosmosu ili se ogledaju u vodi, a istovremeno su zagledani u stećak i u beskonačni prostor”.
“Sasvim slučajno“, piše Aida Ćorović – Šica, 2009. godine“, ciklus slika koji je pred vama, Hidajet Hido Masličić nazvao je Kroz vrijeme. Prirodno, kada svako ljudsko biće dostigne zrele godine životnog veka, koje, uzgred, Hido ovako plodno i intenzivno živi, neumitne su i neminovne životne rekapitulacije… Hido, dakle, odmerava svoj život i ono što je uradio u njemu. S čuđenjem konstatujem da mu je već sedamdeset leta! A opet, u njemu prepoznajem mladića koji sanja o zvezdama dalekih galaksija, koji čeka otkrovenje majanskog proročanstva, prepoznajem dečaka koji s nestrpljenjem trči u susret nepoznatom. Otuda, valjda, u njegovim slikama, uvek, ona slatka ptica mladosti, ptičica radosnica, ona koja je izvan vremena i iznad ljudskog trajanja, ona zvezda vodilja koju sanjamo i pratimo dok ne zgasne poslednji sjaj u očima svakog od nas”
Hidajet-Hido Masličić je sahranjen u Novom Pazaru, 1. februara 2020. godine.
Objavljeno u 17. broju časopsia “KOD”
){kind=link}